رواج استرس و تنش های روانی در جامعه مدرن امروزی، واقعیتی غیر قابل کتمان است. اگر چه میزان کمی از چنین استرس هایی، به نام استرس مثبت می تواند مطلوب و سودمند باشد، اما پژوهش های مختلف حاکی از آن است که افزایش طولانی مدت این پدیده، فاکتور خطر مهمی برای بسیاری از مشکلات سلامت از جمله مشکلات عصبی، تومورها و دیابت نوع 2 می باشد. 
بی شک، اگر به این مسئله واقف باشیم که، علاوه بر اینکه یک فرد، مسئول سلامت خود می باشد، مسئول سلامت نسل بعد از خود نیز هست، آنگاه سبک زندگی حاضر به گونه دیگری خواهد شد.

.

.

پژوهش های اخیر، با تمرکز بر چگونگی تاثیر زندگی افراد بر نسل بعدشان، پرده از واقعیت های جالب توجهی برداشته اند. اگر چه چگونگی تاثیرات شرایط مادر در دوران بارداری بر سلامت فرزند به خوبی مشخص است، اما مطالعات اخیر، نشان داده اند که سبک زندگی پدر، نیز اثرات قابل توجهی بر سلامت فرزندان دارد، که این نکته از آنجا نشات میگیرد که والدین علاوه بر انتقال اطلاعات ژنتیکی به نسل بعد، اطلاعات اپی ژنتیکی را نیز به نسل بعد منتقل می کنند که برخلاف اطلاعات ژنتیکی، تحت تاثیر فاکتورهای محیطی و سبک زندگی تغییر می کنند.

. 

در یکی از پژوهش های ارزشمند که چندی قبل، توسط یک تیم چینی در Shanghai  چین به انجام رسید و در مجله cell metabolism  به انتشار رسید، مهر تاییدی بر این مسئله گذاشته شد. در این پژوهش که بر روی یک مدل موشی تحت استرس، به انجام رسید، نتیجه جالب توجه آن بود که استرس های روانی در پدران باعث، افزایش قند خون در نسل بعد می شود. در این مطالعه از دو گروه موش نر شامل یک گروهی که تحت یک دوره استرس روانی قرار داده شده بودند و یک گروه کنترل استفاده شد، و اثرات چنین تنشی در نسل بعد این موش ها ارزیابی گردید، بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، اگر چه اثرات هایپرگلایسمی در فرزندان مونث نیز دیده شد، اما چنین اثراتی در فرزندان مذکر بسیار قابل توجه بود، لذا ادامه مطالعه با انتخاب این گروه به انجام رسید، و اما این پدیده از کجا نشات می گیرد، برای رسیدن به چگونگی این رخداد، این پژوهشگران  به بررسی سطوح دو آنزیم کلیدی و تنظیمی گلوکونئوژنز(G6Pase, PEPCK) پرداختند. اگر چه میزان mRNA هر دو آنزیم در دو گروه موش های حاصل از پدران تحت استرس و موش های حاصل از گروه کنترل یکسان بودند، اما سطوح پروتئینی آنزیم PEPCK در فرزندان موش های تحت استرس بالاتر بود، از آنجایی که چنین اثراتی در نتیجه عملکرد miRNA (به عنوان یک پدیده اپی ژنتیک) مشاهده می شود، لذا، این پژوهشگران پس از بررسی های لازمه نشان دادند که miR-466b-3p که نقش تنظیمی مهمی در میزان آنزیم PEPCK دارد، در کبد موش های حاصل از پدران تحت استرس کاهش می یابد. که این کاهش خود دلیلی بر افزایش میزان انزیم PEPCK و گلوکونئوژنز در این گروه می باشد. جالب توجه است که این پژوهشگران نشان دادند که کاهش این miRNA خود ناشی از هایپرمتیلاسیون پروموتر (به عنوان یک پدیده اپی ژنتیک) ژن Sfmbt2 در نتیجه افزایش گلوکوکورتیکوئید ها به واسطه استرس روانی وارد شده به پدر می باشد، قابل ذکر است که توالی بیان کننده این miRNA در ناحیه اینترون 10 ژن Sfmbt2 قرار دارد.
همچنین این پژوهشگران به منظور حذف اثرات مادری ( تخمک) به طور کامل نیز، اسپرم دو گروه موش های کنترل و تحت استرس را به  تخمک یک موش دهنده مشترک به طریق IVF لقاح دادند، پس از تولد چنین فرزندانی نیز اثرات ذکر شده در کبد موش های فرزند مشاهده گردید.

                                 
نهایتا نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که استرس های روانی می تواند اپی ژنوم سلول های زایا را تغییر داده و این اپی ژنوم تغییر یافته به نسل بعد منتقل شود و اثرات خود را به جا گذارد.

فایل اصلی مقاله را از اینجا دانلود کنید